منظر دل های ماست کــرببلای حسین            مــرغ دل ما زنـد پر به هــوای حسین

یک نگه کــربلا به بود از صد بهشت            جنت اهل دل است صحن و سرای حسین

دیــدن باغ بهشت مــژده به زاهد دهید            زاهد و حور و قصور ما و لقای حسین

تــربت پاکش بود داروی هر دردمـنـد            دار الشفای خــداست کــرببلای حسین

ملک سلیـمـان بود در نظــرش بی بها            آنکه گــدایی کـنـد پیـش گــدای حسیـن

هرکه رود کربلا بوسه به خـاکش زند            بشنود از قدسیان بانگ و نـوای حسین

چون به عزا خانه اش پانهی آهسته نه            بال مـلائک بود فــرش عــزای حسین

خنده کنان میرود روز جـزا در بهشت            هرکه به دنیــا کند گــریه برای حسین